۴ فناوری جذاب فیلم‌های علمی-تخیلی که در واقع چندان هم جذاب نیستند

ما همچنان برای رفتن به محل کارهای عادی خود از اتومبیل‌های عادی استفاده می‌کنیم. پس این همه گجت عجیب‌وغریبی که در فیلم‌ها می‌بینیم کجا هستند؟ در خیلی از موارد، این فناوری‌های عجیب‌وغریب اختراع شده‌اند، اما از آنجایی که فایده‌ی چندانی ندارند، کمتر کسی از آن‌ها استفاده می‌کند. در ادامه به ۴ فناوری فیلم‌های علمی-تخیلی می‌پردازیم که در واقع چندان هم جذاب و جالب توجه نیستند.

۴. کنترل کامپیوترها با حرکات دست اصلا جالب نیست

در فیلم «گزارش اقلیت» (Minority Report) که در آینده روایت می‌شود، تام کروز برای کار با کامپیوتر همواره از حرکات دست‌هایش استفاده می‌کند. این حرکات آن‌قدر جذاب بودند که حالا بعد از سال‌ها پس از اکران این فیلم، چنین حرکاتی در خاطر بسیاری از بینندگان آن فیلم باقی مانده است. فرض کنید که بتوانید فایل‌ها و ویدیوها را از هوا بردارید و با حرکات دستان نگاهی به محتویات آن بیندازید. بعدها فیلم‌های دیگری همچون «مرد آهنی ۲» (Iron Man 2)، Prometheus و Star Trek: Discovery چنین فناوری‌هایی را به تصویر کشیدند.

چرا حالا از آن استفاده نمی‌کنیم:

اگر بخواهیم در این زمینه مثال بزنیم، باید به فناوری کینکت اشاره کنیم. این فناوری هم در نگاه اول بسیار جذاب بود، اما استفاده از آن به‌سرعت خسته‌کننده می‌شد. نکته‌ی اصلی این است که کمتر کاربری می‌تواند همواره دست‌هایش را بالا نگه دارد، زیرا چنین کاری کاربر را خسته می‌کند و منجر به دست‌درد می‌شود. نمایشگرها امکانات زیادی را در اختیار کاربران قرار می‌دهند و با استفاده از قابلیت لمسی آن‌ها یا ماوس‌ها، می‌توانید از آن‌ها بهره ببرید؛ کارهایی که در مقایسه با بالا نگه‌داشتن دست‌ها بسیار راحت‌تر هستند.

۳. هولوگرام‌ها بهتر از تصاویر دوبعدی نیستند

در فیلم‌های علمی-تخیلی، هرکسی که به دنبال مشاهده‌ی اطلاعات مهمی است، طبق یک قانون نانوشته باید هولوگرام آن را مشاهده کند. در چنین فیلم‌هایی تقریبا برای مشاهده‌ی هر چیزی از هولوگرام‌ها استفاده می‌شود.

چرا حالا از آن استفاده نمی‌کنیم:

اگر چنین فیلم‌هایی را با دقت دیده باشید، احتمالا دیده‌اید که چنین هولوگرام‌هایی نه‌تنها کیفیت خوبی ندارند، بلکه استفاده از آن‌ها فایده‌ی چندانی هم ندارد. در دنیای واقعی اوضاع به همین قرار است. اگر یادتان باشد، چند سال پیش در کنسرت «اسنوپ داگ» (Snoop Dogg)، از هولوگرام «توپاک» (Tupac) استفاده شد. چنین کاری در آن زمان سر و صدای زیادی ایجاد کرد، اما مدتی بعد شرکت مسئول این کار، اعلام ورشکستگی کرد. در حقیقت معلوم شد که چنین تصاویر مات سه‌بعدی نسبتا بی‌کیفیت مشتری چندانی ندارد.

هولوگرام‌های ایجاد شده در فیلم‌ها هم وضعیت بهتری ندارند و در این زمینه می‌توانیم به فیلم‌های Ghost In The Shell و Prometheus اشاره کنیم که هولوگرام‌های به نمایش درآمده در آن‌ها نسبتا بی‌کیفیت هستند و از این مهم‌تر استفاده یا عدم استفاده از آن اهمیت چندانی ندارد. اگر می‌خواهید اطلاعاتی را به‌صورت هولوگرام به یک منطقه‌ی دور ارسال کنید، چرا باید به استفاده از چنین فناوری‌ای روی بیاورید؟ مطمئنا چنین کاری پهنای باند زیادی را مصرف می‌کند و با توجه به گرانی هزینه‌های اینترنت، احتمالا چنین کاری از لحاظ اقتصادی به‌صرفه نخواهد بود.

۲. کمتر کسی به تماس‌های ویدیویی علاقه دارد (البته به غیر از شخصیت‌های فیلم‌های علمی-تخیلی)

به غیر فناوری‌هایی مانند اتومبیل‌های پرنده، هیچ فناوری دیگری مانند تماس تصویری در فیلم‌های علمی-تخیلی به نمایش درنیامده است. در این فیلم‌ها هرکسی می‌خواهد با یک شخصیت دیگر در سیاره یا شهری دیگر تماس بگیرد، به احتمال زیاد از تماس تصویری استفاده می‌کند.

چرا حالا از آن استفاده نمی‌کنیم:

در حقیقت استفاده می‌کنیم. بالاخره این فناوری موجود در فیلم‌های علمی-تخیلی به حقیقت بدل شده اما چندان هم فناوری جذابی محسوب نمی‌شود. تقریبا در تمام شرایط می‌توان از تماس صوتی استفاده کرد، اما برای تماس تصویری کاربر باید ظاهر خود را مرتب کند و استفاده از آن به‌راحتی استفاده از تماس صوتی نیست. به همین خاطر حالا که این فناوری همه‌گیر شده، به همان مقدار از جذابیت آن کاسته شده و افراد در اکثر موارد تماس صوتی را به تماس تصویری ترجیح می‌دهند.

۱. روبات‌های پیشرفته‌ی فیلم‌ها دید چندان خوبی ندارند

یکی از جذاب‌ترین نماهای فیلم‌های علمی-تخیلی در زمانی است که دوربین به درون سر روبات می‌رود تا بینندگان بتوانند دنیا را از دیدگاه یک ربات تماشا کنند. مثلا در فیلم ترمیناتور، آرنولد شوارزنگر اطرافش را به‌صورت یک دنیای قرمز رنگ همراه با انواع و اقسام فرمول‌ها و عددها می‌دید. در فیلم‌های دیگر مربوط به ربات‌ها هم معمولا چنین نماهایی به نمایش درمی‌آیند.